Adwent i nowy rok liturgiczny

CO TO JEST ROK LITURGICZNY ?

W naszym życiu doczesnym nie potrafimy odkryć pełnego wymiaru tego, co Bóg – poprzez swego Syna – uczynił dla wszystkich ludzi i dla każdego z osobna. Pełnia poznania misterium Chrystusa możliwa będzie dopiero w wieczności. W ciągu roku, poprzez liturgię, Kościół prowadzi swoich wiernych do coraz pełniejszego rozumienia i doświadczenia Tajemnicy Syna Bożego. Z tego powodu Osoba Jezusa Chrystusa znajduje się w centrum liturgii sprawowanej w ciągu roku w Kościele.

Rok Liturgiczny, nazywany też Rokiem Pańskim lub Kościelnym, rozpoczyna się od przygotowania do przeżycia tajemnicy wcielenia, czyli od pierwszej Niedzieli Adwentu. Po zakończeniu Adwentu (który obejmuje czas czterech niedziel poprzedzających Uroczystość Bożego Narodzenia) następuje celebrowanie tajemnicy narodzenia Syna Bożego (Okres Bożego Narodzenia), a następnie – poprzez krótki czas przypominania publicznej działalności Jezusa (okres Zwykły) – Kościół wchodzi w przeżywanie najważniejszej tajemnicy historii zbawienia – odkupienia.W okresie Wielkiego Postu wierni przygotowują się do przeżycia tajemnicy paschalnej – będącej w centrum misji Jezusa i w centrum Roku Liturgicznego (Triduum Paschalne), a w Okresie Wielkanocnym ukazuje radość płynącą z faktu dokonanego zbawienia ludzkości i zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią. Po zakończeniu tego okresu – aż do Niedzieli Chrystusa Króla Wszechświata kontynuowany jest Okres Zwykły, który obejmuje inne święta i uroczystości przypominające i uobecniające misję Jezusa Chrystusa.

Z Jezusem oraz Jego zbawczym dziełem nierozerwalnie związana jest Maryja, w której dostrzegamy „znak na niebie”, owoc Odkupienia, wezwanie do szczęścia wiecznego oraz nadzieję na pełnię zbawienia. Stąd w Roku Liturgicznym umieszczony jest cykl świąt maryjnych, nawiązujący do najważniejszych wydarzeń związanych z życiem i posłannictwem Matki Zbawiciela.

Święci, męczennicy i wyznawcy, dzięki łasce Bożej, doszli do takiego podobieństwa do Boga, że stali się wzorem i pomocą dla tych, którzy przeżywają jeszcze swoją doczesność. Ci, którzy z Jezusem współcierpieli, dzisiaj mają udział w Jego chwale, wielbią Boga doskonalej od nas i wstawiają się za nami. Dla upamiętnienia ich ziemskiego życia Kościół wspomina ich w określone dni Roku Liturgicznego. Przykład życia świętych pociąga nas i zachęca do pójścia drogą zbawienia.

Tajemnice Pańskie każdego roku na nowo oświetlają również nasze życie, nasze problemy i doświadczenia. Dobry Bóg nieustannie przychodzi z wszechstronną pomocą człowiekowi, uwzględniając jego potrzeby fizyczne i duchowe, jest obecny pośród jego zagubienia, ciemności, tęsknot i oczekiwań. Tajemnice Roku Liturgicznego mają nas wspierać w naszej indywidualnej drodze do ojczyzny niebieskiej. Przeżywanie każdego roku Bożych tajemnic daje człowiekowi szansę, aby na nowo podjąć trud naśladowania Chrystusa i Jego świętych.

TELOGIA I DUCHOWOŚÄ† ADWENTU

Okres Adwentu ma oryginalną i bogatą treść teologiczną. Teksty liturgiczne rozważają całe misterium przyjścia Pana w historii aż do jej zakończenia. W szczególności:

• Adwent przypomina historyczny wymiar zbawienia: Bóg jest tym, który zbawia w konkretnych okolicznościach, miejscu i czasie. Czas jest jakby sakramentem działania Boga, a w historii uobecniają się Jego zbawcze plany. Z Jezusem czas wchodzi w swoją pełnię, a Królestwo Boże przybliża się.
• W Adwencie podkreślony jest wymiar eschatologiczny chrześcijańskiego misterium. Liturgia adwentowa ukazuje dynamiczną wizję rzeczywistości eschatologicznej, zwróconej ku oczekiwaniu na Paruzję.
• Czas Adwentu posiada istotną konotację misyjną: czas istnienia Kościoła w historii zbawienia jest szczególnym Adwentem w historii zbawienia, w którym wszyscy przygotowują się na ostateczne spotkanie z Chrystusem w dniu sądu ostatecznego.
• Adwent jest czasem wzbudzania nadziei, gdyż Bóg jest tym, który wyzwala człowieka z jego grzechu, ciemności i niemocy, odwraca los biednych i ubogich, gotowych Go przyjąć.

Cała liturgia Adwentu stanowi również wezwanie, aby kształtować w sobie określone postawy chrześcijańskie. Są nimi przede wszystkim:

1. Postawa czujnego i radosnego wyczekiwania, która zawsze winna cechować chrześcijanina świadomego, że jego ostatecznym przeznaczeniem jest wieczność z Bogiem i który w każdej chwili swojego życia winien być gotowy na spotkanie swego Pana.
2. Postawa nadziei – ufnej i opartej na wierze w niezawodne działanie Boga, mocnej i cierpliwej, akceptującej godzinę próby, prześladowania i opóĹşnienia w przyjściu Pana, wolnej od subiektywnej niecierpliwości oraz od wizji przyszłości zaplanowanej przez człowieka.
3. Postawa nawrócenia, czyli powrotu do Boga całym sercem, całą duszą i całą swoją osobą, bo czas jest krótki – wkrótce przyjdzie Pan.
4. Postawa ubogiego przed Panem, czyli postawa zaufania i zależności od Tego, który jest Panem wszechświata, historii i czasu.

MÓDLMY SIĘ ZA SIEBIE NAWZAJEM O DOBRE PRZEŻYCIE ADWENTU: Boże, Ty widzisz, z jaką wiarą oczekujemy Świąt Narodzenia Pańskiego, spraw, abyśmy przygotowali nasze serca i z radością mogli obchodzić wielką tajemnicę naszego zbawienia. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.